Vandaag loop ik naar de bakker met de bedoeling een halfje bruin te halen als ik een vriendin van me tegenkom die zegt dat ze morgen jarig is. Ik schaam me een ongeluk want ik ben ook de verjaardag van haar dochtertje vergeten, en beloof het goed te maken en morgen langs te komen. Dus loop ik even later de bakkerij uit met vier paashazen onder mijn arm. De chocolade variant dan. Ik zie de mensen kijken, maar de tijd dat ik me daar iets van aantrok ligt gelukkig al een tijdje achter me.
Tijd doet wonderen soms.
Maar waarom vier hazen zul je denken.
Nou, vriendin heeft drie kinderen, en ik kan het niet maken om 1 haas mee te nemen, zodat de anderen toe moeten kijken hoe haar dochter die lekker oppeuzelt, dat geeft geheid gedonder en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
De grootste haas, eerlijk is eerlijk, is voor mijn kleinzoon van 9. Die wil namelijk het liefst ieder jaar bij ons Pasen vieren omdat we eitjes verstoppen in de tuin. Dat is een familie traditie en die moeten we in ere houden. Dus komt hij gezellig logeren.
En ik weet al hoe het gaat. Opa en ik staan tegen onze zin voor dag en dauw op om de eitjes op de meest moeilijke plaatsen te verstoppen. Anders is er niets aan.
In hangpotten en tussen de varens,in de borderbakken en boven op de rozenbogen, in de vijver die heel ondiep is en op de schutting en dan kan de lol beginnen.
Hoewel Floor van 12 zichzelf te oud gaat vinden doet ze zeker weten net zo hard haar best als kleinzoon en rent rond als een kip zonder kop, wat goed bij de Paassfeer past.
Omdat we twee kleuren eitjes hebben verstopt weten ze precies welke van hun is, maar toch gaat het ieder jaar weer mis.
"Ik zie er 1! Maar die is van jou, roept kleinzoon tegen zijn tante.
"Niet zeggen,niet zeggen!!"Roept onze jongste opgewonden. " Ik wil hem zelf vinden."
"Maar hij ligt daar!"Wijst kleinzoon al net zo opgewonden,en hij springt dan van het ene been op het ander, want het liefst had hij hem voor haar gepakt.
Het gaat nl niet alleen om het vinden van je eigen eitjes maar veel meer om het vinden van álle eitjes vind hij.
"Mam zeg eens wat,hij verpest het helemaal!"Boos kijkt ze dan naar haar neefje maar die rent al weer verder op weg naar het volgende ei.
En dan vergeet jongste haar boosheid snel, want stel je voor dat hij eerder dan zij al zijn tien eitjes gevonden heeft.
Dat is ook een vaste regel bij dit spel, er worden maar tien eitjes verstopt voor ieder. Nou ja, dat is tenminste de bedoeling, maar Frank en ik kunnen het niet laten om er toch altijd weer een paar extra te verstoppen.
"Hoeveel waren het er ook weer"fluistert hij in mijn oor als ze bijna aan de tien toe zijn.
"Geen flauw idee"fluister ik terug.
Floor ligt inmiddels in het gras bij de vijver om haar negende exemplaar op te vissen,en Dontae zit in de boom op weg naar zijn tiende verrassing.
" De paashaas heeft een ongelukje gehad jongens, want hij belde me net om te zeggen dat hij zijn mandje heeft laten vallen in de tuin, dus er liggen er vast meer dan tien"zeg ik tegen de kinderen. En al geloven ze geen van tweeën in een paashaas,wat eigenlijk leuker was geweest,ze trappen er met beide benen in en gillen opgewonden tegen elkaar van "Yes,yes yes!!"
"Oma,ik heb er al twintig, hoeveel moeten we er nog?" Een doodmoe jochie kijkt me een uur later wanhopig aan en ook dochterlief heeft er genoeg van.
"Tja dat moet je eigenlijk aan de paashaas vragen, die sufferd is gestruikeld met zijn mandje niet ik",zeg ik lachend, en knipoog naar opa.
"Mam, we weten echt wel dat jullie die eitjes hebben verstopt, dus vertel nou maar hoeveel er liggen, en waar, want ik wil naar binnen."
Floor merkt dat ze achter ligt wat aantal betreft en vind dat ze het aan haar eer verplicht is net zolang door te gaan tot ze er minstens 1 meer heeft dan haar neefje.
Maar ook zoals ieder jaar weet ik dat nooit alle eitjes worden gevonden, en ik later als het hoogzomer is, of zelfs pas in de winter nog eitjes zal tegenkomen.
Maar het gaat om de pret en die laten we ons niet ontnemen. Zelfs niet door een struikelende paashaas. Dus helpen we de kinderen mee en zoeken net zolang tot we denken dat we alle eitjes gevonden hebben. Wat natuurlijk niet zo is en ook nooit zo zal zijn...
