De ware kerstgedachte

Lieve familie, vrienden, buren en andere aanhangers,


Ieder jaar hetzelfde gedonderjaag met de kerstkaarten die op tijd geschreven, rondgebracht en verstuurd moeten worden, brachten me dit jaar op het idee het nu eens totaal anders te gaan doen.
Dus hier is hij dan, de kerstbrief. Niet met de hand geschreven omdat mijn handschrift na jaren
computeren nu eenmaal niet meer geweldig is, maar gewoon met het getypte woord.

Kerstmis en oud en nieuw zijn voor veel mensen de mooiste tijd van het jaar.
Maar voor net zoveel mensen is het de ergste tijd van het jaar.
Eenzaam en vaak verdrietig wachten ze weer af of er iemand langs zal komen om ze wat aandacht te geven.

Als mijn werk in het bejaardenhuis er vroeger niet was geweest, had ik dat nooit zo beseft.
Maar die eenzaamheid is er niet alleen met dit soort dagen. Het hele jaar rond zitten veel oudere mensen te wachten op hun kinderen en familieleden, die nooit meer naar ze omkijken.

Dat is de trieste waarheid van wat ik voor mijn eigen ogen zag gebeuren.
Pas als ze overleden waren stroomden ineens de kinderen en familie naar binnen. Alleen maar om
te kijken wat er te halen viel. Dan hoorde je ze ruzie maken over wie waar recht op had.
Jan liep met een kast naar buiten en Marie met de schommelstoel gevolgd door Klaas met een duur uitziend schilderij. En ga zo maar door.

Ik weet nog dat ik dit alles met een ongelovige blik aankeek. Want wie doet nu zoiets?
Maar daarom wil ik jullie nu dus iets vragen.
Kijk deze aankomende feestdagen nu eens om je heen of er iemand is die je een extra hart onder de riem kunt steken.
Die je een bezoek kunt brengen, zonder dat je op je rand van je stoel zit om meteen weer weg te rennen naar je eigen comfortabele wereld.

En geef eens met gulle hand aan iemand die het veel slechter getroffen heeft.

Zo heb ik een dochter die geboren werd met een hart en long afwijking. We hebben haar Indira genoemd naar Indira Ghandi. Maar onze Indira is minstens zo sterk. Ze heeft meer in het ziekenhuis gewoond dan thuis en  nu op haar 30e  ook nog Fybromalgy gekregen, een ziekte die pijn veroorzaakt in bindweefsel en spieren.
Ze heeft iedere dag pijn, vaak longontstekingen maar werkt waar ze kan. En is er altijd voor haar dochter van 12.
Helaas zit ze dankzij een mislukte relatie al jaren in de schuldsanering en moet het doen met €50,- in de week. Dat bedrag is voor kleding en eten. Ze gaat dan ook vaak naar de voedselbank maar helaas is ook daar een lange wachtlijst.

Dus zorgen wij natuurlijk voor haar waar we kunnen. Maar ook onze bankrekening kent helaas zijn grenzen. Dus heb ik het volgende bedacht. Als iedereen die ik ken nu €10 euro wil storten op mijn bankrekening  met vermelding van "Kerstmis voor Indira", dan zorg ik ervoor dat het geld bij haar komt en ze na jaren ploeteren eindelijk eens een echt fijn kerstfeest heeft.
Alleen al door de gedachte dat ze echt niet vergeten wordt.

Is dit nu een bedelbrief? Misschien, maar misschien ook niet. Omdat ik denk dat iedere ouder dit voor zijn/haar kind die in de problemen zit zou doen.
En is dat niet de echte kerstgedachte? Denken aan je naaste zoals je aan jezelf denkt?

Dus willen jullie me helpen haar Kerstmis onvergetelijk te maken stuur me dan een berichtje op mijn emailadres: irenelommers@upcmail.nl

Alvast een heel zalig en dankbaar Kerstfeest!

King Winter

King Winter

Goodbye wet Autumn days

Let's call King Winter in

When children play on sleighs

And snowfall will begin

Goodbye storm blow away

 Do not tease us anymore

On this great Winter day

We invite at the front door

Goodbye to fallen leafs

 lay down there soaking wet

On streets and paths and reefs

May soon the frost come yet

Goodbye to all the napkins

And all the catch a cold days

Hello to all what happens

And the white and silent days

 Irene Lommers

Un poco mucho

De herfst valt op dit moment met bakken uit de lucht, en dan bedoel ik niet alleen de bladeren die van de bomen vallen.

De regen is soms wat motterig waardoor je denkt: "O dat valt mee, daar loop ik wel even met de camera doorheen om wat macro's te maken." 

Maar ook motregen maakt je nat, dus ben ik na een uurtje in het veld doorweekt en voelt alles klam inclusief de camera.

 Thuis aangekomen droog ik hem heel goed af, alsof het een kind is die onder de douche uit komt.

Ik verzorg mijn camera bijna nog beter dan ik mezelf verzorg, want hij ligt alweer droog op zijn veilige plekje als ik nog kletsnat ben en mijn jas nog aanheb.

De computer zoemt alweer lekker als ik eindelijk ook zover ben om me weer wat behaaglijk te voelen dankzij een paar droge sokken en de verwarming. Had ik maar een open haard, zucht!

Maar goed een mens kan niet alles hebben, en van teveel luxe wordt je ook niet sterk.

Een quote van mezelf...

Ik besluit mijn net gemaakte foto's op een later tijdstip te bekijken, al kan ik daar met mijn ongeduld bijna niet mee wachten. 

Het blijven nu eenmaal cadeautjes die ik uit mag pakken.

Maar er is zoveel email dat ik er niet onderuit kom die eerst te bekijken en weg te gooien wat weg mag. Meestal bijna alles dus. Je snapt gewoon soms niet waar al die spam vandaan komt.

Maar het ergste vind ik het weer uitschrijven van al die nieuwsbrieven waar je ongemerkt op geabonneerd bent geraakt. 

Gewoon omdat je het vinkje over het hoofd hebt gezien bij het online bestellen van het een of ander.

Als ik een uur of anderhalf later eindelijk klaar ben, moet ik aan de Spaanse les beginnen.

Ja, je leest het goed, ik zit op Spaanse les, samen met Frank. Iedere week anderhalf uur en dit is al ons tweede jaar.

Mijn oudste dochter woont namelijk al een paar jaar in Spanje met man en kinderen. En als we straks met onze kleinkinderen willen communiceren dan zullen we wel Spaans moeten verstaan en spreken.

Nu denk je misschien dat Spaans best gemakkelijk te leren is.

Maar vergis je niet want de grammatica is meer dan moeilijk.

En ook de uitspraak kan heel divers zijn. Zet 1 streepje verkeerd en je krijgt een heel ander woord met een totaal andere betekenis.

De eerste maanden van het eerste jaar waren ook vreselijk trouwens want zodra we buiten stonden waren we alles meteen weer vergeten.

Het leek wel alsof er gaten in onze hersenen zaten.

Gelukkig voor ons waren we niet de enigen en had de hele groep er last van.

Maar nu een jaar later..tja hoe zal ik het zeggen.

 “Nosotros hablamos y escribimos un poco Espanol”, en dan hoop ik maar dat het over twee jaar  “un poco mucho” is.

Lady like

Vandaag was het eindelijk zover dat we onze Lady op konden halen. We konden niet wachten maar het moest toch.
Want zoals de meeste kattenbezitters wel weten mogen de kleintjes pas vanaf 12 of 13 weken bij de moeder weg.
Dan eten en drinken ze zelfstandig, weten hoe ze met de kattenbak om moeten gaan en zijn klaar om de wereld te gaan ontdekken.
Nou ja, niet letterlijk natuurlijk. Het zou een gek gezicht zijn, een kat met een rugzakje en een ov chipkaart, onderweg naar een ver vreemd land.

Maar ze mocht dus mee naar haar nieuwe thuis.
De eerste uren was het allemaal nog vreemd. Eerst al de rit in de auto waar ze dus geen klap aan vond. Ze stak steeds haar pootjes door de tralies alsof ze wilde zeggen: " Please let me out of here!"
En misschien riep ze dat ook wel in haar eigen kattentaal, want ze miauwde er lustig op los.
Eerst zachtjes en dan ineens met een keiharde uithaal om vervolgens weer zachtjes verder te jammeren dat het allemaal zo oneerlijk was. Maar ja, je zult ook maar van het ene op andere moment bij je moeder, broertje en zusje vandaan gehaald worden. Dat is toch ook onmenselijk?

Gelukkig maar dus dat Lady geen mens is maar een klein kitten, die zeker snel zal gaan wennen aan haar nieuwe omstandigheden.
De eerste tijd was ze nog wat onwennig aan het zoeken, en zich rot aan het schrikken van al die nieuwe dingen in ons huis, zoals Lisa de grote boskat.
Pootje voor pootje deinsde Lady terug met haar haren ontploft in haar nek en op haar rug. Ze dook achter de kamerdeur, maar Lisa kwam ook voorzichtig pootje bij pootje dichterbij en loerde even om het hoekje, waarna ze snel blazend de aftocht blies.

Daarna ging het snel. Want nu had Lady alle tijd om rustig ons, de nieuwe baasjes en het huis te verkennen.
De kattenbak was snel gevonden net als het water en het eten.
En wat zag ze veel nieuwe dingen. Overal klom ze in en op. In de planten, op de tafel en de bank, spelend met papieren tissues en de afstandbediening. Ze stak zelfs haar kopje in de tabakspot van de baas, die hem snel weghaalde. Ze zou zomaar verslaafd kunnen worden, stel je voor.

En nu nog geen twee uur later rent ze kamer in en kamer uit, door de keuken en weer terug.
Ze heeft het mega naar haar zin en knort als de beste.
En daarbij kreeg ze iets eerder tien minuten lang een extra kam en borstel beurt. Wat ze heerlijk vond.
Beter kun je het als kat toch niet hebben?

En Lisa? Die is alweer terug van haar beledigde tocht naar buiten, en kijkt nu rustig dit nieuwe katje uit de boom.

Het mastbos

Gisteren op 9 november was het een stralende herfstdag waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt.
Ik wilde naar het mastbos in Breda en omdat we toch in Oosterhout waren kwam dat goed uit.
Toen we aankwamen was het nog redelijk rustig in het bos maar een half uur later leek het wel alsof heel Breda gekozen had om een boswandeling te gaan maken. Hordes joggers, wandelaars, en fietsers passeerden ons. Met al of niet veel kinderen en honden in hun kielzog.
En als je dan net half op de grond ligt om een paddenstoel vast te leggen die je bij ons aan de kust waar we wonen maar spaarzaam ziet, dan is het minder leuk als er ineens een hond tegen je been aan piest. Hilarisch voor de omstanders misschien maar niet voor Frank die het overkwam. Al moet ik zeggen dat ik zelf ook wel in een deuk lag. Maar daar kon ik niets aan doen, het was zo'n gek gezicht en het gebeurde zo snel dat niemand in kon grijpen. De eigenaar verontschuldigde zich natuurlijk uitgebreid, en Frank deed net alsof het hem iedere dag overkwam, wat niet zo is gelukkig. Maar hij kon er de humor niet echt van in zien.
Ik had gelukkig papieren zakdoekjes bij me en een flesje water wat de reuk enigszins verminderde maar de lol was er voor hem toch wel ver af.
"Kom op", zei ik. "Laten we nog een half uurtje doorlopen, dan gaan we daarna naar huis."
Mopperend over het onrecht wat hem was aangedaan stemde hij toch maar toe en we vervolgden onze foto herfsttocht.

We zochten naar de mooie vliegenzwam maar de enige die we onderweg tegenkwamen was helaas kapot. Wel had ik mijn zakken inmiddels al volgepropt met beukennootjes en dennenappels en stonden we te steggelen over wat nu een eikenblad was en wat niet. Ik won natuurlijk. Ja zeg, je bent natuurfotograaf of niet!

Een ouder echtpaar die ons bezig zag met fotograferen vertelde dat er een kruispunt verderop zoveel paddenstoelen stonden dat het wel een weeshuis leek. Dus daar wilde ik meteen naar toe.

Maar omdat ik zo'n haast had struikelde ik over een boomwortel en viel languit in een massa herfstbladeren.Nu had Frank zijn revanche en lachte tot zijn fototoestel bijna op de grond viel. Gelukkig kwam hij niet op het idee om mijn val vast te leggen. Wat ben ik toch een mazzelaar!

Het mastbos is trouwens een erg groot bos, wel zo'n 570 ha. Dus je kunt er erg goed verdwalen als je niet uitkijkt. En wat heel leuk is, er loopt een eeuwigheidslaantje dwars door het hele bos. Maar die hebben we maar niet genomen want om nu een eeuwigheid door een bos te lopen lijkt me niet zo'n goed idee.

Een wis erwtje

Onze Nederlandse taal kent veel woorden die een klemtoon hebben, maar wat nu als je niet weet waar die klemtoon ligt?

Dan kun je vreemde woorden krijgen als je in moet burgeren of een kind bent die de taal nog niet machtig is.

Denk aan bommelding, dat word dan bommel-ding. 

Of wissertje, dat word wis-erwtje.

Regent word règènt en beneveld klinkt dan als benen-veld.

pijp étuitje word pijpe-tuitje en benaderen word ben aderen. 

Verwerpen klinkt dan als ver-werpen als in gooien. En zo kunnen we nog wel een paar pagina's doorgaan.

Zelf heb ik ooit ook voor de grap een inburgeringscursus gedaan op internet. Nou mooi dat ik zakte als een baksteen.

Misschien komt het wel omdat de cursus is ontworpen door de Delftse universiteit wie zal het zeggen.

Met een 5,5 ben je nèt ingeburgerd en met een score van 10 ben je een super burger.

Hier zomaar een idiote vraag uit de test.

Welke traditie is in de vorige eeuw ontstaan?

A. oliebollen bakken

B: vuurwerk afsteken met oudjaar

C: De oudejaarsconference

Weten jullie het? 

Nou ik wist het niet maar heb mooi even gespiekt op internet.

Het is dus antwoord C. Dat je het maar weet als je op een feestje bent en iemand krijgt de neiging dit soort idiote vragen te stellen.

Ik ben trouwens gezakt met een 5.1. 

Maar gelukkig heb ik wel Jacques Dancona verslagen. Die kwam nl niet verder dan een 4.7. 

Toch fijn om te weten dat ik niet de domste Nederlander ben.

Ik ben trouwens wel blij dat ik in Nederland woon, want met al die veldslagen om ons heen is het hier nog redelijk te doen. Al moet je je niet in het criminele circuit begeven, dan word je zonder meer op straat geliquideerd. Maar dat heeft ook weer zo zijn voordelen. Want misschien roeit de criminaliteit zichzelf dan uit. Toch wel handig misschien?

Nederland heeft ook nadelen, maar dat is meer weer gerelateerd. En af en toe ook door de hokjesgeest. Waar ik zelf trouwens nooit aan mee wens te doen. Ik heb nl. last van claustrofobie.

Mijn enige fobie gelukkig. En dat komt omdat ik als kind op de open dag van de Montessori school door een rotjochie in een bezemkast op werd gesloten. Pas een uur later kwam Zuster Ursula me bevrijden.

Maar dat joch was misschien wel getroebleerd door al die nonnen om hem heen, wie zal het zeggen?

Dankzij hem durf ik nog steeds niet in kleine hokjes te zitten. Dus heb ik al helemaal niets met hokjes geesten.

Geesten vind ik enge wezens namelijk, en niet omdat ze me doen denken aan spoken. Want daar was ik als kind juist al gek op.

Wie kent nu niet het spookje Casper, dat was toch een super lief en grappig spookje?

En het spook van Suske en Wiske, Sus Antigoon met zijn drankfles aan zijn been geketend.

Hij was de ontdekker van het eiland Amoras, en laat ik nu gek zijn op eilanden.

Dus dat schept een band, dat snap je.

Het is niet voor niets dat ik nu op een eiland woon.

Al hoewel ik daar in eerste instantie niets van moest weten. Want dat was ik even vergeten, ik had vroeger nog een fobie. Een stormfobie. Ik zeg met opzet had, want die ben ik hier aan de kust wel kwijtgeraakt.

Maar in 1990 toen ik voor twee jaar terug in Venray was gaan wonen. waaide door een storm van windkracht 9 al onze pannen van het dak, en dat was me een geraas daar kunnen de makkers van Sinterklaas nog een puntje aan zuigen. 

Maar de eerste beste dag dat ik hier op ons prachtige eiland woonde was

het ‘s nachts windkracht 11,  

En het mooiste was dat er geen 1 dakpan van het dak waaide. Dus weg was mijn angst.

Fobieën zijn rare dingen maar wel dingen die je dus zelf te lijf kunt gaan.

Misschien moet ik Frank mijn man maar even vragen of hij me wil opsluiten in onze bezemkast zodat ik ook van mijn laatste fobie verlost word. 

De zwarte Piet

Was ons land altijd gezellig rond de feestmaand december, nu gaat het er op lijken dat iedereen in Nederland de zwarte piet toebedeeld gaat krijgen.

De kinderen krijgen geen hagelslag bij het nationale ontbijt, maar wel een stroopwafelpiet op 5 december.. 

En in heel het land verdwijnt veel geld vanwege de belasting naheffing die wel verdacht snel komt op het nieuws van de Europese belasting naheffing....

Maar als klap op de vuurpijl krijgen wij hier in Goedereede op ons mooie eiland Goeree-Overflakkee nog eens een extra pak slaag omdat het ineens verkeersboetes regent.

De nieuwe infrarode flitspaal tussen Goedereede en Ouddorp is namelijk een feit geworden na tien jaar wachten.

Waar je eerst 100 mocht mag je nu 80, en waar je eerst met 70 over het kruispunt reed mag er nu  nog maar 50 gereden worden.

Goed voor de veiligheid zullen veel mensen denken, en dat is natuurlijk ook zo.

Alleen zou het wel fijn zijn geweest als iedereen er duidelijk van op de hoogte was gebracht dat de nieuwe flitspaal eindelijk geplaatst was.

Nu regent het zoveel boetes dat er zelfs een Facebookpagina voor is aangemaakt waar iedereen zijn beklag kan doen. Kijk snel op: “ja, ik heb ook een bekeuring gehad bij Goedereede”

Te leuk voor woorden eigenlijk als het niet zoveel geld kostte. 

Zelfs het programma “Hart van Nederland” heeft er al aandacht aan besteed.

 En ook de lokale middenstand heeft een duit in het zakje gedaan om de gedupeerden een hart onder de riem te steken. 

Zo kunnen we bij de Ouddorpse snackbar Plaza het hoekje 10% korting krijgen op een bestelling, als we de bekeuring even laten zien. 

En bij de plaatselijke AH zijn de dropmunten in de aanbieding.

Toch nog een centje extra dus.

Net als voor de reizigers in het openbaar vervoer trouwens.

Want die krijgen sinds kort 15 cent voor ieder ingeleverd blikje of plastic flesje.

Tel uit je winst!

Maar of er voor ons in Goedereede nog winst in zit in 2014 betwijfel ik.

Want ik kreeg net een telefoontje, met het vriendelijke verzoek of ik de nieuw op te zetten Sinterklaas vereniging van Goedereede wilde steunen met een bedrag voor het strooigoed. 

De oude Sinterklaas vereniging had er namelijk de brui aan gegeven, en is er denk ik met de pepernoten vandoor gegaan. 

Daar zijn we dus lekker klaar mee.