We noemen onszelf een verenigd Europa, maar in feite zijn we zo verdeeld dat er niets verenigd's meer aan is.
Zwitserland, Frankrijk en Oostenrijk liggen dwars, en weigeren de vluchtelingen die al met meer dan 120.000 Italië binnen zijn gevlucht eerlijk te verdelen door de grens te sluiten.
De rest van Europa is verdeeld en wil wel iets maar wat dat iets dan is, blijft voorlopig nog onduidelijk.
Ondertussen blijven er onmenselijke situatie's bestaan op zee en op land waar vluchtelingen verdrinken, verhongeren, genegeerd worden, en uitgejouwd door de plaatselijke bevolking.
Hoe onmenselijk zijn wij mensen eigenlijk als het gaat om daadwerkelijke hulp.
We geven grif geld en kopen naar mijn mening daar ons schuldgevoel mee af, want we hebben iets gedaan. Maar we staan wel aan de zijlijn toe te kijken hoe er maar gepraat wordt en gepraat wordt in Brussel, en er maar geen oplossing blijkt te zijn voor dit menselijke drama.
Maar nu is het jouw kind, jouw moeder, vader, broer of zus, opa of oma. Hoe reageren we dan?
Zijn we dan nog zo hardvochtig en roepen we: "Laten ze maar terug gaan naar waar ze vandaan komen. Het is mijn probleem niet?"
Of, en daar draaide mijn hart echt van om, lachen we als we beelden zien van een meisje dat verdronken is op zee. Zeggend: "Zo dat is er weer 1 minder."
Zijn wij dan zo ongevoelig geworden, en zo egocentrisch dat we mensen in nood niet meer zien als mensen maar als beesten? Of zijn wijzelf die beesten geworden?
Het zit me hoog, zo hoog dat een enorme woede door mijn lichaam stroomt.
Woede over dit onrecht, over de onverschilligheid, over de hardheid en wreedheid van mensen die het goed hebben, maar liever niet willen delen met andere mensen die toevallig een ander kleurtje hebben.
Je hoort kreten als: "Het zijn gelukszoekers", "Het zijn vieze zwarten", "Het zijn leden van ISIS etc.
Zijn we dan echt zo blind van angst geworden dat we maar in het wilde weg wat roepen om zo onze domheid te maskeren?
Want als we niet dom waren zouden we nadenken voor we iets roepen.
Sowieso is er een bekend gezegde dat "wie schreeuwt heeft ongelijk" zegt.
Dus als we nadenken tot welke conclusie komen we dan?
Mensen zijn in nood, en hebben hulp nodig. Kunnen we die hulp geven?
Hoe geven we die hulp?
Misschien met handen vol liefde en een open hart.
En mocht er een verdwaalde IS crimineel tussen zitten. Niet bang zijn, want daar staan duizenden andere niet criminelen omheen, zoals jouw kind, jouw moeder, jouw vader, jouw broer en zus, jouw opa en oma die je echt wel zullen beschermen, zoals wij dat bij hun ook horen te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten